अनामिक भीतीचा शोध

 शहरातील धकाधकीच्या जीवनातून सुटका मिळवण्यासाठी पाटील कुटुंबीय एका शांत गावातल्या जुन्या पण भव्य बंगल्यात राहायला आले होते. श्रीधर पाटील, त्यांची आध्यात्मिक पत्नी संगीता, आणि त्यांची दोन मुले – रोहन आणि निहारिका – या नवीन जागेत एकत्रितपणे जीवन सुरू करण्यासाठी खूप उत्साही होते.घरात प्रवेश करताच संगीता पाटीलला प्रत्येक कोपऱ्यात काहीतरी रहस्यमय आणि भयावह असल्याची भावना जाणवली. बंगला पाहताना तिच्या मनात एक अनामिक भीतीची छाया दाटून आली होती; तिला लहान मुलं रडण्याचा अस्पष्ट आवाज ऐकू येत होता. घरात एक जुनाट, कोंदट आणि एखाद्या कुजक्या फुलांसारखा बेचैन करणारा दुर्गंधही येत होता. परंतु श्रीधरने तिच्या विचारांना महत्त्व दिले नाही. "हा केवळ तुझा भास आहे," त्याने तिला समजावण्याचा प्रयत्न केला.

बंगला खूप मोठा होता आणि विविध रंगांच्या फुलांनी फुललेला बगीचा सुंदर दिसत होता. त्यातील प्रत्येक खोलीमध्ये ऐतिहासिक वास्तुशिल्प होते. परंतु, रात्रीच्या वेळी बंगल्याचे रूपच पालटून जाई; तो भयावह भासायचा.

एका रात्री, रोहन आणि निहारिका बेडरूममध्ये झोपले होते, तेव्हा अचानक एका आवाजाने निहारिकाला जाग आली. खिडकीजवळून कुजबुजल्याचा आवाज येत होता. निहारिका भीतीने थरथरत म्हणाली, "रोहन, कसला रे हा आवाज?"

रोहन झोपेमध्येच म्हणाला, "झोप गं, तुला स्वप्न पडलं असेल." पण काही क्षणात रोहनला कोणीतरी त्याला हाक मारत असल्याचा आवाज आला. रोहनने घाबरतच खिडकी उघडली, पण बाहेर मिट्ट काळोख होता. त्यांनी तो आवाज त्यांच्या पालकांना सांगितला, पण त्यांनी दुर्लक्ष केले आणि हे केवळ स्वप्न असेल असे समजले. परंतु, हेच आवाज त्यांना रोज रात्री ऐकू येऊ लागले.

गेले काही दिवस श्रीधरला आणि संगीताला घराच्या आसपास एक पांढरा वस्त्र नेसलेला वयोवृद्ध माणूस सारखा आढळून येत होता, पण त्यांनी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले. त्यांना वाटले की तो गावातलाच कोणीतरी एक माणूस असेल.

एका रात्री, श्रीधर बंगल्याच्या तळघरात काही शोधण्यास गेला. तिथले वातावरण कोंदट होते. तळघरातल्या धुळीच्या ढिगाऱ्यात त्याला एक जुनं खोकळं आढळलं. खोकळं उघडल्यावर त्याला काही जुने फोटो आणि दस्तऐवज सापडले. त्या दस्तऐवजांमध्ये त्याला एक डायरी सापडली. त्या डायरीत या बंगल्याचा इतिहास होता, ज्यामध्ये असे लिहिले होते की हा बंगला एकेकाळी एका श्रीमंत कुटुंबाचा होता, पण एका दुर्घटनेनंतर त्या कुटुंबातील सर्व सदस्यांनी आत्महत्या केली होती.

श्रीधरने ही माहिती संगीताला सांगितली, तेव्हा ती खूप घाबरली. "आपण इथे राहू नये, या बंगल्यात वाईट शक्तींचा वास आहे," ती म्हणाली. परंतु श्रीधरने तिला आश्वासन दिले की हा केवळ इतिहास आहे, आणि त्याचा आपल्या वर्तमानावर काही परिणाम होणार नाही.

रात्रीचे भयावह आवाज अधिकाधिक तीव्र होत गेले, आणि त्यांची भीती वाढत गेली. एके रात्री निहारिकाला झोपेत एका बाईचा भास झाला. ती बाई तिला सतत सांगत होती, "माझ्या मुलांना वाचवा!" निहारिका भयभीत होऊन जागी झाली, आणि तिचा अर्थ समजण्याचा प्रयत्न करू लागली.

त्या रात्री, संगीता बाथरूममध्ये गेली होती. तेथे तिला आरशात एक अनोळखी चेहरा दिसला. ती घाबरून किंचाळली आणि बाहेर पळाली. आरशात तीच बाईची प्रतिमा होती, जी निहारिकाच्या स्वप्नात दिसली होती. श्रीधरने हा प्रकार पाहिला आणि त्याला हळूहळू जाणवू लागले की या बंगल्यात काहीतरी अदृश्य शक्ती आहे, जी त्यांच्या परिवाराला त्रास देत आहे.

शहरात काम असल्यामुळे श्रीधर आणि परिवार शहराकडे निघाले. काम संपवून यायला थोडा उशीर झाला होता. ती अमावस्येची रात्र होती, त्यामुळे रस्त्यावर कोणताही प्रकाश नव्हता, सगळीकडे पूर्णपणे अंधार होता. येताना एक अनोखा प्रसंग त्यांच्यासोबत घडला – त्यांना असा भास होत होता की कोणीतरी त्यांच्या गाडीचा पाठलाग करत आहे. दिसत तर कोणीच नव्हते, पण काही काळाने ती व्यक्ती जवळजवळ यायला लागली आणि पाहता क्षणी ती गाडीच्या वेगाच्या बरोबरीने धावू लागली. अचानक एका वळणावर ती गायब झाली. संगीताच्या मनात विचारांचे काहूर उठले – 'तीच तर ही नाही ना?'

हा प्रकार बघता श्रीधरच्या मनात आले की उद्या सकाळीच आपण गावात जावे आणि बंगल्याविषयी माहिती गोळा करावी. ठरल्याप्रमाणे तो सकाळीच निघाला आणि लोकांना माहिती विचारू लागला. श्रीधर गावात बंगल्याविषयी माहिती घेत असताना त्याला तोच वृद्ध मनुष्य दिसला. श्रीधरने त्याला विचारले, "तुम्ही आमच्या बंगल्याच्या अवतीभवती का फिरत असता? कशावर लक्ष ठेवून असता?"

तेव्हा तो माणूस म्हणाला, "माझं नाव बिरजू. मी या बंगल्यात काम करत होतो, आणि हा बंगला काही योग्य नाही याबद्दल मला तुम्हाला माहिती द्यायची होती, पण माझी तुम्हाला सांगायला हिम्मत होत नव्हती." बिरजू पुढे म्हणाला की हा बंगला शापित आहे. तो शाप तोडण्यासाठी त्या आत्म्यांची शांती आवश्यक आहे. त्या वृद्धाने त्यांना एक मंत्र आणि पूजा कशी करावी याबद्दल माहिती दिली.

पाटील कुटुंबाने त्या वृद्धाच्या सूचनेनुसार पूजा केली. पूजा चालू असतानाच वातावरण बदलले. हवेत एक थंडाव्याची लाट पसरली आणि अचानक वीज गेली, सर्वत्र अंधार पसरला. संगीता आणि निहारिका एका खोलीत होत्या, आणि त्यांना पुन्हा ती बाई दिसली. ती रडत मदत मागत होती.

श्रीधर आणि रोहनने त्या वृद्धाच्या मदतीने पूजेला पूर्णता दिली. अचानक, एक जोरदार आवाज झाला आणि सगळीकडे अंधार पसरला. काही क्षणांनंतर वीज पुन्हा आली, आणि सर्व काही शांत झाले. त्यानंतर त्या आत्म्यांनी त्रास देणे थांबवले.

काही दिवसांनी श्रीधरने आणि संगीताने त्या बंगल्याची विक्री करून शहरात परत जाण्याचा निर्णय घेतला. त्यांनी त्यांच्या मुलांच्या सुरक्षिततेसाठी आणि मानसिक शांतीसाठी हे करणे गरजेचे होते.

ते नवीन घरी राहायला गेले आणि सर्व काही व्यवस्थित झाले! एका रात्री दरवाजाची बेल वाजते. संगीता दरवाजा उघडते आणि किंचाळून चक्कर येऊन पडते.

दरवाज्यात पुन्हा तीच! ती बाई, जी निहारिकाच्या स्वप्नात आली होती आणि आरशात दिसली होती, ती आता साक्षात त्यांच्यासमोर उभी होती. तिचे डोळे रिकामे होते, चेहरा निर्विकार, आणि तिच्या पांढऱ्या वस्त्रातून एक थंडगार भयाण शांतता पसरत होती. श्रीधर धावत येतो, संगीताला सावरतो, आणि दरवाजाकडे पाहतो. ती बाई क्षणार्धात अदृश्य झालेली असते, जणू ती कधी तिथे नव्हतीच. पण तिचा भयाण स्पर्श आणि किंचाळण्याचा आवाज अजूनही घरात घुमत होता.

संगीताला शुद्ध आल्यावर तिने थरथरत श्रीधरला सांगितले की, ती बाई तिच्याकडे बघून हसत होती, एक विचित्र, थंड हसू. श्रीधरने तिला समजावले की हा केवळ ताण आणि भीतीमुळे होणारा भास असावा, पण त्याच्या स्वतःच्या मनातही एक खोलवर भीती घर करून गेली होती. त्यांना वाटले होते की त्या बंगल्यातून बाहेर पडल्यावर त्यांचा पिच्छा सुटेल, पण आता जाणवले की ती भयावह शक्ती त्यांच्यासोबतच आली होती, पाठलाग करत.

त्या रात्रीपासून त्यांच्या नवीन घरातही तेच भयावह प्रकार पुन्हा सुरू झाले. रात्रीच्या शांततेत कुजबुजणे, लहान मुलांच्या रडण्याचा अस्पष्ट आवाज, आणि कधीकधी घराच्या रिकाम्या कोपऱ्यातून अचानक येणारे विचित्र वास. रोहन आणि निहारिकाही पुन्हा अस्वस्थ होऊ लागले. त्यांना झोप लागत नसे, आणि ते एकमेकांना घट्ट धरून बसत.

एके दिवशी सकाळी, श्रीधर पेपर वाचत असताना त्याचे लक्ष एका बातमीकडे गेले. ती बातमी होती त्यांच्या जुन्या बंगल्याबद्दल. बातमीनुसार, बंगल्याच्या तळघरात बांधकाम करत असताना काही जुनी मानवी हाडे सापडली होती. पोलिसांनी तपास सुरू केला होता, पण हाडे इतकी जुनी होती की त्यांची ओळख पटवणे कठीण होते. श्रीधरच्या मनात धस्स झाले. त्याला आठवले डायरीतील 'आत्महत्या' आणि बाईचे 'माझ्या मुलांना वाचवा' हे शब्द. हे आत्महत्या नव्हते तर खून होता, हे आता स्पष्ट झाले होते. बिरजूने शाप आणि आत्मशांतीबद्दल जे सांगितले होते ते केवळ एक पांघरूण होते, एका भयानक गुन्ह्याला झाकण्याचा प्रयत्न!

त्याच दुपारी, श्रीधरला एक अनामिक फोन आला. पलीकडून एक घुसमटलेला, कर्कश आवाज आला, "तुम्ही सत्य उघड करत आहात... पण ते सत्य खूप भयावह आहे... जे पाहिलं ते विसरून जा... नाहीतर..." फोन कट झाला. श्रीधरच्या तळहाताला घाम फुटला. ही फक्त आत्म्याची करणी नव्हती, इथे कोणीतरी जिवंत माणूसही यामागे होता, जो त्यांना धमकावत होता.

रात्री जेवताना संगीताने एका क्षणासाठी डोळे मिटले, आणि तिला टेबलावर एका लहान मुलाचा रक्ताने माखलेला हात दिसला. तिने डोळे उघडताच ते अदृश्य झाले. तिचा घसा कोरडा पडला. तिला खात्री पटली, ही केवळ भुताटकी नाही, हे कोणीतरी मारले गेलेले निष्पाप जीव आहेत, जे न्याय मागत आहेत.

श्रीधरने गुप्तपणे पोलीस स्टेशनमध्ये फोन केला आणि आपल्यासोबत घडलेले प्रकार आणि डायरीतील माहिती सांगितली. पोलिसांना सुरुवातीला हे वेडेपणाचे वाटले, पण तळघरातील हाडांच्या बातमीमुळे त्यांना काहीतरी गूढ असल्याची शंका आली. त्यांनी श्रीधरला भेटायला बोलावले.

श्रीधर पोलीस स्टेशनमधून परत येत असताना, त्याच्या गाडीच्या आरशात त्याने एका क्षणासाठी बिरजूला पाहिले. बिरजू एकटक त्याच्याकडे बघत होता, त्याच्या डोळ्यात एक भयानक चमक होती. पुढच्याच क्षणी तो गायब झाला. श्रीधरला धक्का बसला. बिरजू, तो वृद्ध माणूस, जो त्यांना वाचवण्याचा आव आणत होता, तोच तर या सगळ्यामागे नव्हता ना? त्याचा शाप तोडण्याचा सल्ला केवळ एक डावपेच होता का? आणि फोन करणारा तोच तर नव्हता ना?

त्याच रात्री, त्यांच्या घरात पुन्हा एकदा विचित्र घटनांची मालिका सुरू झाली. दरवाजाची कडी आपोआप वाजणे, भिंतीवर ओरखडे उमटणे, आणि मुलांच्या खोलीतून कोणालातरी धावल्याचा आवाज येणे... श्रीधरने मुलांना आपल्या बेडजवळ झोपायला सांगितले. त्यांची झोप उडाली होती.

पुढील काही दिवस श्रीधरने बिरजूचा शोध घेण्याचा प्रयत्न केला. तो गावात परत गेला, पण बिरजू तिथे नव्हता. गावातले लोकही त्याच्याबद्दल काहीच सांगायला तयार नव्हते. काहीजण त्याला 'वेडा' म्हणत, तर काहीजण नुसतेच मान हलवून 'त्याच्या भानगडीत पडू नका' असे इशारे देत. श्रीधरच्या मनात बिरजूविषयीचा संशय वाढतच गेला. त्याला आठवले बिरजूच्या डोळ्यातील ती चमक आणि अमावस्येच्या रात्री गाडीचा पाठलाग करणारी ती आकृती.

एका दुपारी, श्रीधर घरी एकटा असताना, त्याला स्वयंपाकघरातून कुणाच्यातरी भांड्यांच्या आवाजाची चाहूल लागली. त्याने दबक्या पावलांनी तिकडे पाहिले. स्वयंपाकघरात कोणीच नव्हते, पण सिंकमधील नळ आपोआप फिरला आणि पाणी बाहेर येऊ लागले. त्याच वेळी, त्याच्या मागील खोलीतून कोणीतरी त्याच्या नावाने हाक मारल्याचा अस्पष्ट आवाज आला. श्रीधरच्या शरीरातून थंड लाट गेली. हे आत्मे होते की कोणीतरी जिवंत माणूस त्यांना त्रास देत होता, हे त्याला कळेना. तो थरथरत होता.

संगीता आता मुलांसोबत अधिक वेळ घालवत होती, त्यांना सुरक्षित ठेवण्याचा प्रयत्न करत होती. पण तिच्याही मनात सतत धाकधूक होती. तिला वाटत होते की कोणीतरी सतत त्यांच्यावर पाळत ठेवून आहे. एके संध्याकाळी, ती खिडकीतून बाहेर पाहत असताना, तिला दूरच्या एका झाडामागे एक धूसर आकृती दिसली. ती आकृती बिरजूचीच होती, जो त्यांच्या घराकडे एकटक पाहत होता. संगीताने किंचाळू पाहताच तो अदृश्य झाला.

श्रीधरने पोलिसांना पुन्हा फोन केला, पण पोलिसांना बिरजूबद्दल काही ठोस माहिती मिळाली नाही. त्यांनी श्रीधरला अधिक काळजी घेण्याचा सल्ला दिला. आता श्रीधरला जाणवले की त्यांना स्वतःच यातून बाहेर पडायला लागेल. त्याने पुन्हा एकदा जुन्या बंगल्याबद्दलचे दस्ताऐवज तपासले. त्याला आठवले की बिरजू हा त्या जुन्या मालकांचा विश्वस्त होता, त्यांच्या सर्व आर्थिक व्यवहारांची त्याला माहिती होती.

एका रात्री, श्रीधरला अचानक एक विचार चमकून गेला. बिरजूने त्या कुटुंबाला मारले का? केवळ लोभापायी? त्या जुन्या मालकांकडे खूप पैसा होता आणि त्यांच्या अचानक मृत्यूमुळे तो पैसा बिरजूच्या हातात आला असणार. डायरीमध्ये 'आत्महत्ये'चा उल्लेख होता, पण त्यात काहीतरी विसंगती होती. श्रीधरने डायरीतील एक छोटीशी नोंद पुन्हा पाहिली - त्यात शेवटच्या पानावर एक अस्पष्ट आकडेवारी लिहिलेली होती. ते आकडे एका विशिष्ट क्रमाने होते, पण ते कशाचे होते, हे स्पष्ट होत नव्हते. ते कोणतेही सामान्य आकडे नव्हते; त्यात काहीतरी गूढ दडलेले होते.

श्रीधरने ते आकडे पुन्हा पुन्हा पाहिले. '१८२३४४५९०९८८७७८९'. त्याला सुरुवातीला वाटले की तो एक साधा फोन नंबर असेल किंवा पत्ता. पण ते अंक खूप विचित्र क्रमाने होते, त्यात कोणताही तर्क लागत नव्हता. त्याने निहारिकाला बोलावले. तिला कोडी सोडवायला आवडत होती. श्रीधरने तिला ते आकडे दाखवले. निहारिकाने ते पाहिले आणि काही क्षण विचार केला.

"बाबा, हे अंक नाहीत," निहारिका म्हणाली, "हे काहीतरी वेगळे आहे. मला आठवतंय, शाळेत एकदा आम्हाला एका जुन्या भाषेत आकडे लिहायला शिकवले होते. हे त्या सारखं काहीतरी दिसतंय."

तिने तिच्या अभ्यासाच्या पुस्तकातून एक जुनी पुस्तिका काढली. त्यात 'लेहमर कोड' (Lehmer Code) किंवा 'एनक्रिप्शन पद्धती' (Encryption Method) बद्दल माहिती होती, जिथे अक्षरांना अंकांनी दर्शवले जाते. निहारिकाने मोठ्या एकाग्रतेने त्या पुस्तिकेतल्या तक्त्याप्रमाणे (chart) त्या अंकांचा अर्थ लावण्याचा प्रयत्न केला. काही वेळानंतर तिच्या चेहऱ्यावर एक धक्कादायक भाव उमटला.

"बाबा... यात एका पत्त्याचा आणि एका विशिष्ट तारखेचा उल्लेख आहे... 'जुना वाडा, शहराबाहेरील नदीकिनारी, १९४२' " निहारिकाने घाबरतच सांगितले.

या धक्कादायक माहितीने श्रीधरच्या मनात संतापाची लाट उसळली, पण त्याहून अधिक उत्सुकता आणि भीती. त्याने ताबडतोब पोलिसांशी संपर्क साधला आणि त्यांना निहारिकाने उलगडलेल्या आकड्यांची आणि डायरीतील संशयाची माहिती दिली. पोलिसांनी हे प्रकरण गांभीर्याने घेतले. श्रीधर आणि पोलीस अधिकारी त्या जुन्या वाड्याकडे जाण्यास निघाले.

तो वाडा पूर्णपणे पडझडीस आलेला, झाडीझुडपांनी वेढलेला होता. आत प्रवेश करताच एक भयानक दुर्गंध त्यांच्या नाकात घुसला. तिथे जुन्या वस्तूंचा ढिगारा होता आणि सर्वत्र धुळ साचली होती. त्यांनी वाड्याच्या प्रत्येक कोपऱ्यात तपासणी केली, विशेषतः १९४२ या वर्षाशी संबंधित काहीतरी शोधण्याचा प्रयत्न केला. बराच शोध घेतल्यावर, त्यांना एका तुटलेल्या कपाटाच्या मागे एक जुनी, सुरक्षित ठेवलेली पेटी सापडली. ती पेटी उघडताच, आत काही जीर्ण झालेले दस्तऐवज आणि एक बँकेची जुनी पासबुक होती, ज्यात बिरजूच्या नावावर एक मोठे खाते दर्शवले होते. पासबुकमधील नोंदीनुसार, १९४२ मध्ये, जुन्या बंगल्याच्या मालकांच्या मृत्यूनंतर लगेचच, त्यात मोठी रक्कम जमा झाली होती!

बिरजूचा लोभ हेच त्यांच्या मृत्यूचे कारण होते. त्याने त्या कुटुंबाला मारून, आत्महत्येचा देखावा उभा केला होता आणि त्यांचा सर्व पैसा हडपला होता. हे सत्य बाहेर येऊ नये म्हणूनच तो पाटील कुटुंबाला धमकावत होता.

या धक्कादायक सत्याने श्रीधर हादरला. बिरजू केवळ एका भयानक घटनेतील साक्षीदार नव्हता, तर तोच मुख्य गुन्हेगार होता!

त्याच रात्री, घरात पुन्हा वीज गेली. बाहेर वादळी वारा सुटला होता. अचानक, दरवाजावर कुणीतरी जोराने धडधडू लागले. श्रीधरने हातात बॅट घेतली. संगीता रोहन आणि निहारिकाला घेऊन एका कोपऱ्यात लपली. आवाज अधिकाधिक जवळ येत होता. दरवाजा तोडून कोणीतरी आत आले होते. घरात काळोख होता, पण एका क्षणासाठी विजेच्या कडकडाटात त्यांना एक भयावह आकृती दिसली. ती बिरजूची होती. त्याच्या हातात एक धारदार शस्त्र होते, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर एक क्रूर हसू होते.

"मीच आहे खरा शाप!" बिरजू कर्कश आवाजात हसला. "त्यांना मारणारे आणि आता तुम्हालाही मारणारे... त्या आत्म्यांची शांती कधीच होणार नाही, कारण सत्य कधीच बाहेर येणार नाही!"

श्रीधरने हिंमत करून त्याच्यावर हल्ला केला, पण बिरजूने त्याला बाजूला ढकलले. संगीता ओरडली, "पळा मुलांनो! पळा!" रोहन आणि निहारिका घाबरून मागील दाराने बाहेर पळाले. श्रीधर आणि संगीताला बिरजूने गाठले. त्यांच्या डोळ्यासमोर त्यांचे जुने भयानक बंगल्यातील प्रसंग फिरू लागले, पण आता त्यांच्यासमोर जिवंत, भयावह वास्तव उभे होते.

बिरजूच्या डोळ्यात वेडेपणा दिसत होता. "ती डायरी... ती डायरी तुम्ही वाचायला नको होती! ते माझे गुपित होतं! मीच... मीच त्या कुटुंबाला मारलं होतं... आत्महत्येचा देखावा उभा केला होता... आणि ती बाई... ती आजही मला शोधत आहे... तिच्या मुलांना वाचवण्यासाठी!" तो हसतच श्रीधरवर धावून गेला. श्रीधरने आपल्या सर्व ताकदीनिशी त्याला प्रतिकार करण्याचा प्रयत्न केला, पण बिरजूची क्रूर शक्ती अधिक होती. संगीताने त्याला अडवण्याचा प्रयत्न केला, पण बिरजूने तिलाही दूर फेकून दिले. तिच्या डोक्याला धडक लागली आणि ती बेशुद्ध पडली.

इकडे रोहन आणि निहारिका घराबाहेर पळत सुटले. वादळी वाऱ्यामुळे रस्त्यावरची झाडे वेडीवाकडी नाचत होती आणि विजेच्या कडकडाटाने आकाश भेदरले होते. त्यांना दूरवर पोलिसांच्या सायरनचा आवाज ऐकू आला. श्रीधरने त्यांना फोन केला होता, हे त्यांना आठवले. आशेचा एक किरण त्यांच्या मनात चमकला. ते सैरावैरा धावत होते, मागे वळून न पाहता. त्यांच्या डोळ्यासमोर बिरजूचा क्रूर चेहरा आणि त्याच्या हातातले शस्त्र नाचत होते.

घराच्या आत, श्रीधर एकटा बिरजूचा सामना करत होता. प्रत्येक क्षणागणिक त्याची शक्ती क्षीण होत होती. बिरजूने त्याला भिंतीवर ढकलले, आणि त्याच्या गळ्याला घट्ट पकडले. "तुम्ही सत्य उघड करू शकणार नाही... कुणीही नाही..." बिरजूच्या आवाजात एक थंडगार क्रूरता होती. श्रीधरला श्वास घेणे कठीण झाले. त्याच्या डोळ्यासमोर अंधारी येऊ लागली. त्याला वाटले, आता आपले आयुष्य संपले.

पण नेमक्या त्याच क्षणी, घराच्या आत एक भयाण थंड लाट पसरली. दिव्याच्या कडकडाटात, संगीता ज्या ठिकाणी बेशुद्ध पडली होती, तिथे एका क्षणासाठी ती पांढऱ्या वस्त्रातील बाईची धूसर आकृती दिसली. तिचे डोळे बिरजूकडे रोखले होते, आणि तिच्या चेहऱ्यावर अत्यंत तीव्र क्रोधाचा भाव होता. बिरजूला अचानक धक्का बसला. जणू त्याला अदृश्य शक्तीने पाठीमागे ढकलले. तो श्रीधरचा गळा सोडून दोन पाऊले मागे सरकला. त्याच्या चेहऱ्यावर भीतीचे भाव उमटले.

"तू... तू इथे कशी?" बिरजू अडखळत बोलला.

ती बाईची आकृती हळूहळू बिरजूच्या दिशेने सरकू लागली. तिच्या प्रत्येक पावलागणिक हवेतील गारठा वाढत होता. बिरजू मागे सरकत होता, त्याच्या डोळ्यातली क्रूरता आता शुद्ध भीतीत बदलली होती. "नाही! नाही! तुम्ही माझे काहीही करू शकणार नाही!" तो ओरडला.

पण बाईची आकृती थांबली नाही. ती बिरजूच्या अगदी जवळ गेली आणि तिचे धूसर हात त्याच्या दिशेने सरकले. बिरजू किंचाळला, एक अत्यंत वेदनादायक किंकाळी. त्याचे शरीर थरथरू लागले, जणू त्याला अदृश्य शक्तीने पकडले होते. श्रीधर, अजूनही श्वास घेण्याचा प्रयत्न करत, हे भयानक दृश्य पाहत होता. बिरजूचे डोळे पांढरे झाले, त्याच्या शरीरातून काहीतरी खेचले जात असल्याचा भास झाला. तो तडफडत होता.

दारावर पोलिसांचा आवाज ऐकू आला. "पोलीस! दरवाजा उघडा!"

त्याच क्षणी, बिरजूचे शरीर अचानक शांत झाले. त्याचे डोळे मिटले आणि तो जमिनीवर कोसळला. त्याच्या चेहऱ्यावर एक भयानक शांतता होती, जणू त्याच्या शरीरातून काहीतरी निघून गेले होते. त्याच क्षणी, ती पांढऱ्या वस्त्रातील बाईची आकृतीही हवेत विरून गेली, जणू तिचे कार्य पूर्ण झाले होते.

पोलिसांनी दरवाजा तोडून आत प्रवेश केला. त्यांनी पाहिले, श्रीधर जमिनीवर श्वास घेण्यासाठी धडपडत आहे, संगीता बेशुद्ध पडली आहे आणि त्यांच्या समोर बिरजूचा निश्चल देह पडला आहे. घराच्या आत एक भयानक शांतता होती, पण हवेत अजूनही एका अनामिक भयाचा अंश जाणवत होता.

रोहन आणि निहारिका सुखरूप पोलिसांसोवेत परत आले. त्यांनी बिरजूला जमिनीवर पडलेले पाहिले आणि त्यांना मिळालेल्या धक्क्यातून सावरण्यासाठी खूप वेळ लागला.

पोलिसांनी बिरजूचा मृतदेह ताब्यात घेतला. चौकशीत त्यांना कळाले की बिरजू हा त्या बंगल्यातील जुन्या मालकांचा विश्वस्त होता आणि पैशाच्या लोभापायी त्यानेच त्या कुटुंबाला मारले होते. डायरीतील सत्य आणि बाईचे 'माझ्या मुलांना वाचवा' हे शब्द आता पूर्णपणे स्पष्ट झाले होते. त्या आत्म्याला केवळ न्याय हवा होता, आणि बिरजूच्या मृत्यूनंतर त्याला तो मिळाला होता.

पाटील कुटुंबीय त्या घरातून कायमचे बाहेर पडले. त्यांनी त्या बंगल्याची आणि त्या घटनेची आठवणही मनात ठेवायची नाही असे ठरवले. पोलिसांनी बंगल्यातील हाडांचा आणि बिरजूच्या गुन्ह्याचा तपास पूर्ण केला. शहरात ही बातमी वाऱ्यासारखी पसरली, आणि तो बंगला कायमचा 'शापित बंगला' म्हणून ओळखला जाऊ लागला.

पाटील कुटुंबीय पूर्णपणे सुरक्षित होते, पण त्या रात्रीची भयानक आठवण त्यांच्या मनातून कधीच पुसली गेली नाही. रात्रीच्या शांततेत, कधीतरी त्यांना अजूनही लहान मुलांच्या रडण्याचा अस्पष्ट आवाज ऐकू येई, जणू ते आत्मे अजूनही शांत झाले नव्हते, किंवा त्या घटनेची भयाणता अजूनही संपली नव्हती.

"काही कथा कधीच संपत नाहीत. त्या फक्त काही काळासाठी शांत होतात, नव्या भीतीची पेरणी करण्यासाठी."